Park linowy Paprocany zbudowany został w Tychach, nad Jeziorem Paprocańskim. Należy niewątpliwie do najlepiej położonych parków. Zbudowano go w ośrodku wypoczynkowym Paprocany, przepięknym miejscu nad samym brzegiem jeziora. Jednocześnie położony jest tuż przy osiedlach miasta. Dzięki temu może funkcjonować przez znacznie dłuższą część roku, niż inne tego typu parki.
Dojeżdżamy do dzielnicy Paprocany, w okolice widocznego z daleka, charakterystycznego hotelu "Piramida". W tym rejonie znajduje się kilka parkingów, trzeba jednak wziąć pod uwagę, że w weekendy parkingi są zasadniczo zapełnione, co zmusza niekiedy do dłuższego poszukiwania wolnego miejsca. Po wejściu na teren ośrodka wypoczynkowego, kierujemy się w lewo, w stronę jeziora i pomostu. Stąd zobaczymy kolorowe wyposażenie parku linowego i drewniany domek instruktorów.
Trasy parku są wyjątkowo zróżnicowane. Aktualnie (2020 r.) park oferuje aż 14 tras o bardzo zróżnicowanym poziomie trudności. Poczynając od tras dla maluchów, poprzez nieco trudniejsze dla nieco starszych dzieci, do tras dla dorosłych. Pod względem różnorodności tras Park pobija wszystkie okoliczne parki. W ostatnich latach wzbogacona została przede wszystkim oferta tras dla dzieci (5 tras).
Trasy dla dorosłych usytuowano na trzech poziomach. Najłatwiejsze (biała, żółta, zielona) dedykowane są osobom rozpoczynającym swoją przygodę ze wspinaczką. Wyżej położone są dwie trasy średnie, niebieska i fioletowa. Proponuję rozpocząć od niebieskiej. Na niej czeka m.in. skok Tarzana, który stanowi pewną mentalną granicę, którą trzeba pokonać, by myśleć o trudniejszych trasach. Wybierając się na trasę fioletową trzeba nastawić się na spory wysiłek fizyczny. To trasa siłowa, w której trzeba wykazać się odpowiednią siłą rąk.
Doświadczonym wspinaczom park oferuje trasy wysokie. Główną uciążliwością trudnej trasy czerwonej jest długość poszczególnych przeszkód. Nie ma tu bardzo trudnych przeszkód, ale ich duża długość powoduje, że nawet średnio trudne przeszkody stają się wyczerpujące. Dla mnie najtrudniejszy jest spacer po długiej linie, ale inne przeszkody też nie są łatwe. Trasa pomarańczowa jest trasą zjazdową (tyrolkową). Duża wysokość może sprawiać pewne wrażenie (kiedy przejeżdżamy ponad budką instruktorów i głowami ludzi), ale poza tym trasa jest pozbawiona większych trudności. To dobra trasa na zakończenie zabawy w parku.
Ponadto park oferuje dwie trasy ekstremalne. Nie są to odrębne trasy, ale połączenie jednej ze średnich tras oraz trasy czerwonej przechodzonej "pod prąd" i trasy pomarańczowej. Ich trudnością jest długość. Trzeba dysponować naprawdę dużym zapasem sił, by podjąć się wyzwania przejścia tras ekstremalnych.
W parku stosowany jest system asekuracji własnej (krótkie lonże). To system, który najbardziej mi odpowiada. Jest najmniej uciążliwy przy pokonywaniu przeszkód. Jednocześnie przy tym systemie trzeba poświęcić więcej uwagi bezpieczeństwu, bo można nieopatrznie wypiąć się z lin całkowicie.
Park nie posiada własnej infrastruktury towarzyszącej, ale znajduje się w ośrodku wypoczynkowym, który zapewnia możliwość skorzystania z sanitariatów. Jest tu też kilka niewielkich punktów gastronomicznych, a dla wymagających prawdziwe restauracje.
Strona internetowa parku ciągle trochę szwankuje. Nie chodzi przy tym o zawartość merytoryczną (wszystkie ważne informacje są na bieżąco uzupełniane) ale o stosunkowo ubogą szatę graficzną i techniczne niedociągnięcia.
Park jest położony na stosunkowo niewielkim, zalesionym obszarze. Omówione wyżej trasy nie są rozdzielne. Stanowią one różne warianty przejścia przez powtarzające się przeszkody. Przechodząc wszytkie trasy, pokonujemy wielokrotnie te same ich odcinki. Zaletami parku linowego w Paprocanach są dobry dojazd, wspaniałe położenie nad jeziorem, bardzo duża różnorodność tras i pełna infrastruktura towarzysząca.
